یکی از زندانیان ندامتگاه مرکزی کرج به ارگان خبری فعالان حقوق بشر در ایران گفت: "زندانیان در بدو ورود به زندان بازرسی میشوند و کفش، کاپشن و هر لباس گرمی که همراه داشته باشند از ایشان گرفته میشود و در مقابل حتی یک جفت دمپایی نیز به ایشان داده نمیشود و پابرهنه وارد بند میشوند."
وی در ادامه گفت: "مسئولین حتی پتو نیز به زندانیان نمیدهند و زندانی جدید الورود باید خود شخصا پتو خریداری نماید. مسئولین به خانواده زندانیان اجازه آوردن لباس گرم را نمیدهند و هر سال تنها یکبار زندانی میتواند از طرف خانواده لباس دریافت کند که در بین آن اقلام، لباس گرم موجود نیست و خانوادهها نمیتوانند عملا کاپشن و سویی شرت برای زندانیان بفرستند."
این زندانی در ادامه بیان داشت: "زندان از لحاظ بودجه بهداری با کمبودهای بسیاری روبرو شده و بتازگی هزینه زندانیان بیمار را به عهده خود ایشان میگذارد. از طرفی هم وضعیت تغذیه زندانیان و جیره دولتی بسیار خراب شده است. بهداری حتی دارویی برای زندانیان بیمار ندارد و قفسه داروهای بهداری کاملا خالی است. بیماران مبتلا به سل و بیماریهای خونی همانند هپاتیت و ایدز بسیار زیاد است. زندانیان مبتلا به سل، هپاتیت و ایدز حتی قرنطینه هم نمیشوند و زندان برای اینکه این زندانیان از سوی همبندیانشان ترد نشوند اعلام نمیکند چه کسانی بیمار هستند و خود بیماران نیز از همبندیانشان این موضوع را پنهان میکنند."
وی در مورد وضعیت غذای زندانیان گفت: "بهترین غذایی که در زندان بصورت نهار به زندانیان میدهند سویا پلو، رشته پلو و عدس پلو است که آن هم با کیفیت بسیار پایینی تهیه میشود و بسیار خشک است. گوشت سفید و قرمز بطور کامل از برنامه غذایی زندانیان حذف شده و کمبود نان هم بصورت هر روزه مشاهده میشود. مواد مخدر در زندان بسیار فراوان است و راحتتر از خارج از زندان مواد مخدر پیدا میشود."
این زندانی همچنین گفت: "آب گرم برای استحمام وجود ندارد. آب گرم دقیقا ساعت ۹ و نیم وصل میشود و این ساعت نظافت آغاز میشود و پس از آن نیز خاموشی است و اجازه رفتن به حمام با آب گرم عملا برای زندانیان وجود ندارد. همین موضوع باعث شده زندانیان مجبور باشند با آب سرد دوش بگیرند و یا قید حمام را بزنند. برای همین بیماریهایی مانند سرما خوردگی و عفونت گلو و حشرات موزی همچون شپش و ساس در بین زندانیان به وفور یافت میشود. در بند ما که جمعیتش پانصد و خوردهای است هفتهای ۲۵ نفر را به بهداری میبرند. زندانیانی که شانس رفتن به بهداری زندان را پیدا میکنند، توسط پزشکی به نام دکتر (مومنات) بصورت جمعی (این منبع از کلمه گوسفندی استفاده کرد) ویزیت میشوند. دکتر حتی زحمت معاینه را هم به خود نمیدهد و تقریبا تمام نسخهها شبیه هم هستند. آن هم داروهایی که در بهداری موجود است. تنها دارویی که غالبا تجویز میشود عبارت است از (یک برگ قرص سرماخوردگی، یک برگ قرص پروفن و یک برگ آنتی بیوتیک) هیچگاه دوره درمان آنتی بیوتیک کامل تجویز نمیشود و این خود باعث مقاوم شدن بیماری میگردد. زندانیانی که نمیتوانند به بهداری بروند، خودشان برای خود دارو تجویز میکنند و دارو را از بازار سیاه تهیه میکنند."
وی در ادامه بیان داشت: "قطع مکرر گاز بند هم باعث میشود زندانیان نتوانند بصورت شخصی برای خود غذایی تهیه کنند یا بساط چای را تدارک ببینند. آمار بالای بند نیز باعث میشود زندانیانی که اصطلاحا کاریدور خواب هستند تمام روز را در این هوای سرد و بدون لباس در هواخوری زندان بسر ببرند و در حیاط میخوابند. هواخوری اجباری صبحها از ساعت ۹ و نیم صبح تا ۱۲، و بعد از ظهر از ساعت ۲ و نیم تا نیم ساعت قبل از تاریک شدن هوا است. زندانیانی که لباس مناسب ندارند باید در هوای سرد و بصورت اجباری در هواخوری بسرببرند. در هواخوری حتی مکان کافی برای قدم زدن زندانیان وجود ندارد. وسایلی مانند موکت کف کاریدور که زیر زندانیان کاریدور خواب بود، شیشه پنجرهها تلویزیونهای اتاقها را زندانیان خودشان تهیه کرده بودند و تازه مسئولین بعد از فروش تلویزیون به زندانیان تلویزیونهای هفتصدهزار تومانی را مصادره کردند."
وی در پایان خاطر نشان کرد: "پیشتر زندان ندامتگاه از دو بند و ۱۰ سالن تشکیل میشد ولی بتازگی هر سالن این زندان را به یک بند تبدیل کردهاند. اکنون زندان از ۱۰ بند عادی و یک بند کارگری و یک بند رای باز تشکیل شده است. بند رای باز زندانیانی هستند که کار میکنند و از مرخصی هفتگی منظم برخوردارند. این زندانیان را معمولا از بین زندانیانی با جرایم مالی انتخاب میکنند. زندان ندامتگاه مرکزی کرج نزدیک ۸ هزار نفر زندانی را درخود جای داده است. حدود ۴۰۰ زندانی در این زندان محکوم به اعدام هستند. در بند ۷ زندان ندامتگاه مرکزی کرج چهار زندانی سیاسی و عقیدتی بنامهای محمدرضا پورشجری، علی معزی، بهنام ایرانی و حسین ساکتی آرامسری (استیفان) نگهداری میشوند."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر